کتاب «نامی برای ارّه ماهی» دربردارنده ۲۵ شعر در قالب های گوناگون برای نوجوانان است. در شعرهای این کتاب اندیشه نقشی پررنگ دارد و شاعر کوشیده است دیدگاه تازه‌ای نسبت به پدیده‌های پیرامون خود ارایه دهد.
عناصر طبیعی نیز به کمک شاعر می‌آیند تا اندیشه شاعرانه گسترش پیدا کند. مثلا شاعر در شعری با نام «سیر و سلوک» عناصر گیاهی فراوانی را فرا می‌خواند تا به یاری «فکر شاعرانه» بیایند از کفشدوزک و کرم گرفته تا یاسمین و آفتابگردان: «چشم امیدواری/ باید به یاسمین دوخت/ از آفتابگردان/ سیر و سلوک آموخت»
«با/ در طبیعت زیستن» رنگ و شادی و آزادی به ارمغان می‌آورد، حتی اگر طبیعت در پارک نزدیک محله جلوه‌گر شده باشد: «در پارک/ بازی/ در پارک/شادی/ الاکلنگ و رنگ و آزادی»
شاعر مجموعه «نامی برای ارّه ماهی» صلح‌طلب و جنگ‌ستیز است و اگر شعر «وقتی که من بره بودم» را بخوانیم در می‌یابیم که می‌خواهد مدارا و مهربانی را با ما در میان بگذارد. در شعر «نامی برای ارّه ماهی»، از زبان یک اره ماهی می‌شنویم که از خشونت آدم‌ها در نام‌گذاری پرده برمی‌دارد. این خشونت می‌تواند فراتر از یک موجود دریایی باشد و به گستره اجتماع کشیده شود. اجتماعی که انسان‌ها با کلیشه‌ها و قراردادهای فرسوده زندگی می‌کنند. شاعر از زبان اره ماهی می‌خواهد که «چشم‌های گٌنده» را «یک خٌرده» وا کنیم و با نام‌های دیگری پدیده‌های دور و برمان را صدا کنیم:
«من هیچ شاخه‌ای را
در عمق آب‌ها نبریدم
دنیای آب را
گشتم هزار بار
هرگز نشانی از
الوار و تیر و تخته ندیدم»
می‌گفت ارّه ماهی:
«آن چشم‌های گُنده خود را
یک خُرده وا کنید
از این به بعد هم
لطفا
با نام دیگری
من را صدا کنید.»