کتاب تجربه‌های مدرسه‌داری در برگیرنده ی ۲۶سال تجربه ی بنیانگذاران مجتمع آموزشی مهران، معصومه سهراب و یحیی مافی به قلم خودشان است. این مجتمع آموزشی یکی از مراکز انتقال مفهوم و کارکردهای آموزش و پرورش مدرن در ایران بوده است. خواندن این اثر می‌تواند راه‌گشای کسانی باشد که خواهان گشایش در روند فروبسته‌ی آموزش و پرورش ایران هستند.
مجتمع آموزشی مهران در حقیقت آزمایشگاهی بود برای تامل در زمینه آموزش و پرورش و جست‌و‌جوی راه‌های نو. معصومه سهراب و یحیی مافی فعالیت فرهنگی خود را ابتدا با گشایش کودکستانی یک کلاسه به نام «مهر» در تابستان ۱۳۳۲ آغاز کردند. در سال ۱۳۳۴ دبستان مهران و در پی آن مجتمع آموزشی مهران را پایه گذاشتند و تا ۱۳۵۸ راه درست آموزش و پرورش بومی ایران را ادامه دادند. آنچه این مجتمع آموزشی را در ایران متفاوت کرد، فلسفه پرورشی متفاوتی بود که پایه‌گذاران این مجتمع به آن باور داشتند. برای پایه‌گذاران مجتمع مهران فلسفه آموزش و پرورش کودکان چیزی نبود جز تربیت انسان‌هایی آزاداندیش و خلاق که توانایی اندیشیدن، تفکر انتقادی و حس مشارکت و سازندگی داشته باشند. این مجتمع آموزشی همراه با آموزشگاه‌هایی مانند مدرسه فرهاد، گروه آموزشی هدف، کودکستان و دبستان روش نو و… مراکزی برای انتقال مفهوم و کارکردهای آموزش و پرورش مدرن در ایران بودند. همه پایه‌گذاران این آموزشگاه‌ها از کسانی بودند یا هستند که در فرایند نوسازی فرهنگی ایران از جامعه سنتی به جامعه مدرن نقش داشتند.
محمدهادی محمدی در پیشگفتاری کتاب تجربه‌های مدرسه‌داری نوشته است: «اگر کتاب تجربه های مدرسه داری اکنون و پس از درگذشت دو بنیان‌گذار آن دوباره با ویرایش و ساختاری تازه منتشر می‌شود به این سبب است که برگ برگ این کتاب تجربه‌های زندگی دو روشنگر برجسته را در راستای پیشرفت و رشد آموزش و پرورش ایران نشان می‌دهد. بازگویی تجربه‌های سی و چند ساله می‌تواند معنای درست فلسفه تربیتی یا پداگوژی از دو معمار آموزش و پرورش ایران را به نمایش بگذارد، تا اگر کسانی باشند که امروز بخواهند از آن بهره ببرند بتوانند آموزش و پرورش ایران را در اندازه‌ی توان خود دگرگون کنند و پیش ببرند. خواندن دوباره و چندباره این اثر می‌تواند راه‌گشای هر آموزگار یا کارگزار آموزش و پرورش و هر فرهیخته‌ای باشد که خواهان گشایش در روند فروبسته‌ی آموزش و پرورش ایران است.»
هزینه انتشار چاپ کتاب تجربه‌های مدرسه‌داری از سوی خانواده مافی پرداخت شده و بخشی از شمارگان آن به انجمن پژوهشی پویا و بخش دیگر به موسسه پژوهشی تاریخ ادبیات کودکان اهدا شده است.
